شرح غزلی از ابوالمعانی میرزا عبدالقادر بیدل
DOI:
https://doi.org/10.61806/bxydx446Keywords:
بیدل، تعلق، تکبر، تمثیل، خاموشی و عر فانAbstract
چکیده
بیدل، شاعر و عارف بزرگ، با آراستگی به صفات انسان کامل، شعرش را به ابزاری برای صیقل
دادن دلها تبدیل کرده است. درک عمیق شعر بیدل مستلزم آشنایی با الفبای زبان و سبک هندی
اوست. این مقاله به بررسی ابعاد مختلف شعر بیدل،از جمله تفسیرهای عرفانی و فلسفی آن،
میپردازد و هدف آن تحلیل و شرح غزل (شماره ،1553کلیات بیدل براساس نسخۀ مصصح خال
محمد خسته و استاد خلیلی) و ارائه دیدگاههای مختلف در مورد اوست. روشکار این تحقیق
تحلیلی ـ توصیفی است که با مراجعه به منابع مختلف و تحلیل ابیات، به بررسی اندیشههای بیدل با
توجه به ابیات غزل میپردازد. یافتههای این مطالعه نشان میدهد که بیدل با استفاده از تمثیلها و
عناصر عرفانی، مفاهیم عمیق انسانی را به تصویر میکشد و بر اهمیت رهایی از تعلقات و تکبر
تأکید دارد. در نهایت، این مقاله به اهمیت عزلت و خاموشی در سلوک عرفانی و نقش آن در
نزدیکی به حقیقت و پروردگار اشاره میکند و تلاش مینماید تا آموزههای بیدل را در زندگی
امروزی مورد توجه قرار دهد.
کلیدواژه ها: بیدل، تعلق، تکبر، تمثیل، خاموشی و عر فان
Downloads
